Απογευματινοί Επισκέπτες

Σήμερα, εγώ και η Μαδερ Ξιππασμένη εκαθούμασταν στην βεράντα μας αμέριμνες, απολαμβάνοντας το απογευματινό καφεδάκι, όταν είχαμε την τύχη και την ατυχία να έχουμε απρόσμενες επισκέψεις απο μια παλιά "γνωστή" της Μάδερ. Τύχη, γιατί έτσι επισκέψεις αποτελούν πηγή έπνευσης για τον άμοιρο μπλόγκερ που πάσχει απο απο ραιτερς μπλοκ αλλά και ατυχία γιατί στην πολλή την ώρα σικκιρτάς. Η σημερινή μας λοιπόν επίσκεψη, ήταν ισάξια με επισκέψεις αγνώστον που έρχονται για να σε καλέσουν σε γάμους και σε βαφτίσια των παιδιών τους. Άνηκε στην κατηγορία γυναικών που δεν δουλέυουν, ασχολούνται με το νοικοκυριό και τις υποθέσεις των άλλων.

Με το που έκατσε η απογευματινή επισκέπτρια (ΑΕ), αρχισε να μας λαλεί για το πόσα χρόνια έχει να μας δει (σίουρα πάνω που 25 ήθελα να της πω αφού εν θυμούμαι να την είδα ποτε!) Εμεγάλωσα λαλεί, έγινα γυναίκα και τωρά θα πιάσω και δουλειά...μα πότε επρόλαβα και εσπούδασα! Εξήγησα της ότι εν είμαι μωρό πιον και πως στην ηλικία που είμαι εν λογικό να ετέλειωσα τις σπουδές.

Μετά είχε την εξαιρετική ιδέα η Μάδερ να πάει μέσα να κάμει καφέ και να με αφήκει με την ΑΕ μόνες μας. Σαμπαντι χελπ μι πλιζ, σε έτσι καταστάσεις! Μόλις εμείναμε μόνες μας η ΑΕ μου ανακοίνωσε με χαρά πως τωρά όχι μόνο είναι "φίλες" με την Μάδερ, αλλά ειναι και συμπεθερές! Ο άντρας της κόρης της, που μόλις επάντρεψε, έχει έναν αδερφό ο οποίος ειναι παντρεμένος με ένα ξάδερφο του γιού του θείου του παπά μου!! Μάλιστα αγαπητέ αναγνώστη μου, τούτο είναι συμπεθεριλίκκι! Η ΑΕ ήταν μάλιστα πολλά χαρούμενη που έγινε συμπεθερά με την Μάδερ! Η Μάδερ εν μπορώ να πω οτι την έκοψε ιδιαίτερα.

Επεστρεψε η Μάδερ με τα ντρινκς και η συζήτηση επήρε μια νέα, επίσης, ενδιαφέρουσα τροπή. Ξέραμε οτι η Κυπρούλλα της Μαρουλλούς "επήρεν" τον Κωστάκη της Αντρουλούς; Ξέραμε οτι η Κυπρούλλα η αρφότεχνη του Στελλάκη του γαμπρόυ του Νικολή εχαρτώθηκε τον Πανικκο μετα από 17 χρονια σχέσης; Ξέραμε ότι η Τταλλόυ που τα Λευκαρα εβάφτησε το τρίτο της παιδί; Οχι κύριε μου δεν τα εξέραμε, αλλά τωρά ενημερωθήκαμε! Μα πόσο καιρό να ζούμε στην άγνοια! Αντροπή μας που δεν εξέραμε! Εγω κάπου εκεί επερίμενα ανα πάσα στιγμή να φκάλει το προσκλητήριο αλλά τελικά ήρτε απλά για να μας δει επειδή επερνούσε που τις γειτονιές μας! Φτηνά την εγλιτώσαμε...κυριολεκτικά!

Πάντως εν μπορώ να πω...εν έκατσε πολλή ώρα η ΑΕ. Μάλλον θα πήρε πρέφα πως η Μάδερ και εγώ δεν ανήκουμε στο Cyprioticous koutsompolikous species και εβαρέθηκε.
Σαν έφευκε μου ανακοίνωσε με υπερηφάνεια πως και αυτής η κορη της αρφότεχνης του παπά της τελειώσε που Αμερική της σπουδες της!
"Α! ναι; Σε ποιά πολιτεία; " ρωτώ εγώ
" Σε καμιά μανα μου" λαλεί μου "εν που δαμέσα που το έκαμνε, εξ αποστάσεως!"

Εν θέλω να υποτιμήσω τα πτυχία εξ αποστάσεως, ούτε καμιά άλλη μορφή εκπαίδευσεις, αλλά αν δεν έλυσε ο κόλος σου 8 ώρες τουλάχιστον μέσα σε αεροπλάνο, εν δικαιούσαι να λαλέις οτι εσπούδασες Αμερική!!

Χρόνια πολλά

Την κοπέλλα που θα σας περιγράψω σήμερα εγνώρισα την πριν πολλά πολλά χρονια.
Δεν είναι ούτε ψηλή, ούτε κοντή, μετρίου αναστήματος και κανονικού βάρους, και πολλά μα πολλά ασπρούα. Τόσο ασπρη που παρολίγον οι γονεις της να την ονομάζουν Χιονάτη αλλα δυστυχώς επρολάβαν τους άλλοι!

Η κοπέλλα τούτη εχτός το ότι είναι εργατική, της αρέσει να κάμνει τα πάντα στην εντέλεια είτε είναι η δουλεία της στο γραφείο, είτε είναι το συγύρισμα στο σπίτι. Είναι ανεξάρτητη και ποτέ δεν την είδα να χρειάζεται να βασιστεί πανω σε κάποιον άλλον για οτιδήποτε. Αυτό είναι που θαυμάζω περισότερο πάνω της. Θαυμάζω επίσης την φινέτσα με την οποιά κάμνει τα πάντα. Πάντα νιώθω ότι έχω πολλά να μάθω που τούτη την γυναίκα, από απλά καθημερινά, μέχρι για θεωρίες της ζωής.

Αρέσκει μου ιδιαίτερα να κάθεται να μου λαλεί ιστορίες που τα παλιά.
Αρέσκει μου να πηγαίνουμε για ψώνια μαζί.
Αρεσκει μου να καθούμαστε μέσα μέσα αργά την νύχτα και να φιλοσοφούμε για την ζωή.
Αρέσκει μου να ακούω να μου λεν ότι σου μοιάζω.
Αρέσκει μου που δεν μπαίνεις στο καλούπι του ρόλου σου.
Αρέσκει μου αμα σου ζητώ συμβουλή που πρώτα με ρωτάς "Να απαντήσω ως φίλη ή ως μάμμα;"

Σήμερα κλείνει τα 50 και αν μάθει ότι το γράφω διαδυκτιακά μπορεί να με σκοτώσει! Σου εύχομαι να ζήσεις άλλα τόσα και ακόμα παραπάνω γιατί είμαι τόσο χρονον γυναίκα και ακόμα έχω σε ανάγκη.

Χρόνια Πολλά μάμμα!!

Τελευταίο Αμερικάνικο ποστ

Ακολουθεί ποστ με ύφος στεναχωρημένο νοσταλγικό

Εχτές ξεκίνησα να πάω για lunch με κάτι φίλους μου. Σήμερα φεύγω για Κύπρο και ήταν καλή ευκαιρία να τους αποχαιρετίσω. Είπα να περάσω που το πανεπιστήμιο κιόλας μιά και ήταν στον δρόμο μου, να το δώ και τζείνο μια τελευταία φορά τον τόπο που έβλεπα καθημερινά τα τελευταία 5 χρόνια.

Όλο το καλοκαίρι ήταν νέκρα το σχολείο. Σήμερα κάτι άλλαξε. Κάμποσοι νέοι ήταν μαζεμένοι στην είσοδο κοντά στις εστιές. Ήταν οι πρωτοετής, freshmen κατα τους Αμερικάνους. Την Δευτέρα ξεκινούν τα μαθήματα και σήμερα ήταν η μέρα τους που μετακομίζουν στις εστίες. Ένα τσούρμο 18χρονα εκρατούσαν κουτιά, βαλίτσες, τσεντούες, φωνάζαν, γελούσαν. Έβλεπα τους και σκέφτουμουν πως τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους τωρά αρχίζουν, γιατί νομίζω τελικά τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα. (Η Βίσση κλιαρλι δεν έκαμε φοιτήτρια για να νομίζει οτι τα μαθητικά εν τα καλύτερα).

Θυμήθηκα την δική μου πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο. Ήμουν ενα φοβισμένο 19χρονο, με την βαλίτσα στο ένα χέρι και τον χάρτη του πανεπιστημίου στο άλλο προσπαθώντας μάταια να προσανατολιστώ. Όλα τότε εφαίνονταν μου μεγάλα και ξένα, η Αμερική, οι τάξεις, το πανεπιστήμιο, και ένιωθα χαμένη. Θυμούμαι να κάθουμαι στο πρώτο μου μάθημα με άλλα 400 ατομα γυρώ μου και να νιώθω αβεβαιότητα για το αν θα τα καταφέρω.

Που τότε επεράσαν τα χρόνια, και αύριο ξεκινώ το ταξίδι για την νέα μου ζωή στην Κύπρο. Εν σκεύτουμαι τζείνα που αφήνω πίσω, αλλά τζείνα που παίρνω μαζί μου. Στιγμές ξεγνοιαστες, χαλαρές, ανεξαρτησία, έρωτες....και το σημαντικότερο, φιλίες που γίνονται η οικογένεια σου...την ΚΑΣ, το Βούι, τον Ανώνυμο..

Προχτές ένας καλός φίλος μου είπε "I hope you find your way home". Το ίδιο εύχομαι και εγώ.

Υ.Γ Από το νέο ποστ θα τα λέμε απο Κύπρο.

Φανουρόπιττα και 7 μονοστέφανες

Πριν καμιά βδομάδα ήρτε σπίτι η ΚΑΣ αγχωμένη. " Έκαμα μιαν έτηση για μια υποτροφία σήμερα πολλά σημαντική," λαλεί μου, "που εν πιάνουν πολλοί, τζαι αν την πιάσω θα είναι πολλά σημαντικό για την καριέρα μου."

Άμεσως εγώ, ως γνήσια Κυπριοπούλλα, εισηγήθηκα να βάλουμε μέσω τον Άγιο Φανούριο. Υπο κανονικές συνθήκες εν είμαι ανθρωπος που πιστέυκει σε έτσι πράματα, αλλά η πίττα του Αι Φανουρι εν καρανττιντ σαξες. Έσηει 100% επιτυχία όσες φορές την έκαμα. Άσε που είναι και ωραιότατο σνακ με τον απογευματινό καφε.

Έτσι εβάλαμε την μάμα να μας στείλει την συνταγή της νούνας μου μέσο ε-μειλ. Που να το εφανταζόταν ο Άγιος πως μιά μέρα η συνταγή της πιττας του εν να εκυκλοφορούσε διαδυκτιακά! Έστειλε μας η μάμα την συνταγή και έτσι εψές έκατσε η ΚΑΣ να την κάμει. Εγώ να πω την πικρή αλήθεια εβαρκούμουν λίγο να βοηθήσω.

Εψήθηκε η πίττα με μεγάλη επιτυχία αι μαστ σει, και εκόψαμε τα 7 πρώτα κομμάτια γιατί όπως λέει η παράδοση αυτά πρέπει να φαγωθούν από 7 μονοστέφανες. Ατε βούρα να έυρεις 7 μονοστέφανες στην ξενιτιά. Εκάτσαμε εσπάσαμε με την ΚΑΣ. Εμετρήσαμε όσες εξέραμε που την δουλεία κτλ μα εν ήταν 7. Το πολλή να ήταν 4. Ήρτε μετά της ΚΑΣ η τέλεια ιδεά να το στείλουμε της Ελίζαμπεθ Τέιλορ που εν εφταστέφανη. Αι ντοντ θινκ δε σειντ γουλντ λαικ δατ λαλώ εγώ. Τέλοσπαντων, είπαμε να πάρουμε τα κομμάτια στην δουλεία και κάποιες θα βρεθούν.

Έρκουμε δουλεία σήμερα και παίρνω το πρώτο κομμάτι της Κινέζας/μινι Χίτλερ μαστόρισσας μου. Εξηγώ της μπρίφλι για την πίττα τζαι παίρνω της και εξτρα κομματι αν ξέρει καμιά άλλη κοπέλλα παντρεμένη, ασπούμε καμιά φιλενάδα της (σιγα δηλαδή μεν έσηει φιλενάδες ο μίνι Χιτλερ). Λαλώ της να φάει και να πεί "Θεός ας μακαρίσει την μάνα του και τη αρφή του" (έτσι λαλούν οι θείες μου)
"Whhaaat?" λαλεί μου.
"You have to say RIP to his mother and his sister" λαλώ της "they died but a long time ago!"
"OK" λαλεί μου "κάμε τζαι καμιάν πίττα περκι σου φανερώσει κανένα αποτέλεσμα ο Άγιος τζαι στα πειράματα σου" Shlaaaang ...........Kαι έφαν το.

Μετα επήρα και ένα κομμάτι σε μιά Ινδή τζαι σε μιά Αμερικάνα. Eλπίζω να μεν έσηει πολλά ρεστρίκτιονς για την εθνηκότητα ο Άγιος.
Τωρά εμείναν μου 4 κομμάτια. Που να τα πάρω??? που να βρώ άλλες 4 μονοστέφανες???

Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου

Από μωρά η ΚΑΣ (ριμάιντερ ΚΑΣ=Κολλητή-αδερφή-συγκάτοικος) και εγώ θέλαμε να είχαμε ένα κατοικίδιο. Κατα καιρούς είχαμε διάφορα ψαράκια, κουνελάκια, χελώνες κιλερ (έφαε η μιά την άλλη!), εταίσαμε αδέσποτα γατάκια κτλ, αλλά ποτέ δεν είχαμε αυτό που πάντα θέλαμε-ένα σκυλάκι! Η μάμα ήταν πάντα ανένδοτη στο να φέρουμε σκύλο στο σπίτι. Είναι πολλές οι ευθύνες, μας έλεγε, και το σπίτι δεν θα έμενε ποτέ καθαρό. Έτσι και εμείς εγκαταλείψαμε την ιδέα ενός σκύλου.

Επεράσαν τα χρόνια, η ΚΑΣ μετανάστευσε στην Αμερική και μετά απο λίγα χρόνια την ακολούθησα και εγώ. Μιά καλή μέρα τον Σεπτέμβριο του 2008, λαμβάνουμε μιά φωτογραφία απο την μπέιμπι σις (που μένει ακόμα Κύπρο με τους γονείς), με το πιό όμορφο σκυλλάκι στον κόσμο! Ενα μικρόυτσικο χρυσό λαμπραντόρ, που έμοιαζε με πουλουκκούι!!Πιάννουμε αμέσως τηλέφωνο Κύπρο να μάθουμε ποιού είναι τούτο το σκυλλάκι. Τελικά μας ενημέρωσε η μπέιμπι σις πως το σκυλλάκι το κουκλί είναι δικό μας. Το έφερε σπίτι (σε συνεργασία με τον παπά) χωρίς να το ξέρει η μάμα!!

Πάει σπίτι η καημένη η μάμα και βλέπει το κατατάλλα συμπαθέστατο τετράποδο και παθαίνει αμοκ όταν της λεν ότι είναι δικό μας! Άκουσε την η γειτονιά όλη.
"Να φύγει ο σκύλος απο το σπίτι, να του βρούμε άλλο σπίτι, τούτο μας έλειπε τωρά, εν με κανεί που έχω να βουρώ εσάς, ο σκύλλος μας εμάρανε.....μπλαμπλα....."

Στην πολλή ώρα εκαταφέραν να την πείσουν πως το λαμπραντόρ αυτό είναι μίνι, δεν θα μεγαλώσει άλλο, θα μείνει για πάντα μικρό και χαριτωμένο, και να κρατήσουμε τον σκύλλο δοκιμαστικά.

Την επόμενη μέρα ενημερώθηκε η μάμα από κάποιους συνάδελφους οτι τα λαμπραντόρ γίνονται τεράστια και πως σε κανένα χρόνο ίσως φτάσει και τα 40-50 κιλά το σκυλλάκι μας. Ήρθε σπίτι ξανά αγανακτησμένη! Ξανα η μάμα να παρακαλά "Να φύγει ο σκύλος απο το σπίτι, να του βρούμε άλλο σπίτι, τούτο μας έλειπε τωρά, εν με κανεί που έχω να βουρώ εσάς, ο σκύλος μας εμάρανε.....μπλαμπλα.....". Ξανά εμείς παρακάλια να τον κρατήσουμε, και υποσχέσεις πως θα τον φροντίζουμε εμείς.

Για να την καλοπιάσουν της είπαν να διαλέξει αυτή το ονομα που θα του δώσουμε. Ετσι, του έδωσε ενα αρχαίο ελληνικό όνομα που της άρεσε.Κάπως έτσι την έπεισαν.

Από τότε επεράσαν σχεδόν 2 χρόνια, και ο Χρυσούλλης μας (ψευδώνυμο - εν επελλάναμε τελεια!) είναι πλέον μέρος της οικογένειας! Όλοι του έχουμε μια μικρή αδυναμία. Ακόμα και η μάμα! Όταν δει άλλο σκύλο στον δρόμο ή σε κάποιο σπίτι μας λέει πάντα πως ο Χρυσουλλης μας είναι καλύτερος. Και εκεί που όλοι κοροιδεύαμε τις οικογένειες που συνέχεια μιλούν για το σκύλο τους, ξαφνικά γίναμε μια που τούτες τις οικογένειες, και όπου κάτσουμε θα πούμε και καμιά ιστορία για το πώς ο Χρυσούλλης μας είναι ο πιό εξυπνος σκύλλος όλου του κόσμου.

Έχει 2 βδομάδες που η μάμα και η μπείμπι σις ήρταν να μας επισκεφτούν στην Αμερική. Το κορυφάιο ήταν πως εχτές άκουσα την μάμα στο τηλέφωνο να ρωτά τον παπά πως είναι ο Χρυσούλλης, και έπαθα ενα μικρό σοκ όταν άκουσα πως ο παπάς έψηνε ρίζι και κοτόπουλο βραστό για τον Χρυσούλλη γιατι ήταν λίγο άρρωστος!!

Ο Χρυσούλλης όταν ήταν ακόμα μωράκι..

                                              Ο Χρυσούλλης μας σήμερα!