Τελευταίο Αμερικάνικο ποστ

Ακολουθεί ποστ με ύφος στεναχωρημένο νοσταλγικό

Εχτές ξεκίνησα να πάω για lunch με κάτι φίλους μου. Σήμερα φεύγω για Κύπρο και ήταν καλή ευκαιρία να τους αποχαιρετίσω. Είπα να περάσω που το πανεπιστήμιο κιόλας μιά και ήταν στον δρόμο μου, να το δώ και τζείνο μια τελευταία φορά τον τόπο που έβλεπα καθημερινά τα τελευταία 5 χρόνια.

Όλο το καλοκαίρι ήταν νέκρα το σχολείο. Σήμερα κάτι άλλαξε. Κάμποσοι νέοι ήταν μαζεμένοι στην είσοδο κοντά στις εστιές. Ήταν οι πρωτοετής, freshmen κατα τους Αμερικάνους. Την Δευτέρα ξεκινούν τα μαθήματα και σήμερα ήταν η μέρα τους που μετακομίζουν στις εστίες. Ένα τσούρμο 18χρονα εκρατούσαν κουτιά, βαλίτσες, τσεντούες, φωνάζαν, γελούσαν. Έβλεπα τους και σκέφτουμουν πως τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους τωρά αρχίζουν, γιατί νομίζω τελικά τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα. (Η Βίσση κλιαρλι δεν έκαμε φοιτήτρια για να νομίζει οτι τα μαθητικά εν τα καλύτερα).

Θυμήθηκα την δική μου πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο. Ήμουν ενα φοβισμένο 19χρονο, με την βαλίτσα στο ένα χέρι και τον χάρτη του πανεπιστημίου στο άλλο προσπαθώντας μάταια να προσανατολιστώ. Όλα τότε εφαίνονταν μου μεγάλα και ξένα, η Αμερική, οι τάξεις, το πανεπιστήμιο, και ένιωθα χαμένη. Θυμούμαι να κάθουμαι στο πρώτο μου μάθημα με άλλα 400 ατομα γυρώ μου και να νιώθω αβεβαιότητα για το αν θα τα καταφέρω.

Που τότε επεράσαν τα χρόνια, και αύριο ξεκινώ το ταξίδι για την νέα μου ζωή στην Κύπρο. Εν σκεύτουμαι τζείνα που αφήνω πίσω, αλλά τζείνα που παίρνω μαζί μου. Στιγμές ξεγνοιαστες, χαλαρές, ανεξαρτησία, έρωτες....και το σημαντικότερο, φιλίες που γίνονται η οικογένεια σου...την ΚΑΣ, το Βούι, τον Ανώνυμο..

Προχτές ένας καλός φίλος μου είπε "I hope you find your way home". Το ίδιο εύχομαι και εγώ.

Υ.Γ Από το νέο ποστ θα τα λέμε απο Κύπρο.