Στο Σικάγο έκαμα 1.5 ώρα να περάσω το ιμικρέισιον τζαι φτάνω στις βαλίτσες όπου η δική μου βαλίτσα ήταν η μοναδική που εγύριζεν, τελευταία και καταιδρωμένη, πανω στην ζώνη. Φκαίνω έξω τζαι βλέπω ενα μάτσο κόσμο να περιμένει τους δικούς του. Έν έβλεπα την Πρας, ήταν τζαι τα μάθκια μου κουρασμένα, ώσπου τζαι είδα ενα χερούδι να με χαιρετα!
Χαρές, πανυγύρια με την Πρας που εξαναβρεθήκαμε. Θυμίστε μου πως άντεξα ενα χρόνο μακριά της;;;
Τις πρώτες 10 μέρες εκάμναμε φοιτιτική ζωή με την Πρας. Δηλαδή εκαμναμε τζίνα που εσυνηθίζαμε να κάμνουμε όταν εζούσαμε μαζί ως φοιτήτριες. Εσχόλαννε και επιένναμε να φάμε στα αγαπημένα μας στέκκια τα οποία είναι συνήθως Μεξικάνικα φαγιά. Εβλέπαμε ταινίες στο σπίτι, επιαμε για ψώνια μεταμεσονύχτια σε ένα καταστημα που κλείει αργά και είδαμε φίλους και γνωστούς που είχε καιρό να δω!
Ως που και περάσαν οι μέρες και ήρτεν και η Μάδερ με την Πελλαμένη.
 |
| Θέα απο κάτω στην πόλη |
 |
| Νέο αγαλμα της Μεριλην Μονρό κάτω στην πόλη. Ολοι προσπαθούσαν να βγάλουν φώτο το βρακί της! |
