Πρόταση γάμου

Πριν περίπου 3 βδομάδες εδέχτηκα πρόταση γάμου! Πρωτού προλάβεις να χαρείς και ραφτείς για τον γάμο της χρονιάς αγαπητέ αναγνώστη να σε ενημερώσω πως η πρόταση προήλθε απο ένα 5χρονο αγόρι!

Ο εν λόγο κύριος είναι ο γιός οικογενειακών μας φίλων. Από την πρώτη μέρα που με είδε μου ανακοίνωσε με χαρά πως μιά μέρα θα με παντρευτεί γιατί με βρίσκει όμορφη! Μεχρι που πριν 3 βδομάδες μου έφερε δώρο ένα δακτυλίδι για να είμαι η γυναίκα του!

Εχτές ξαναβρεθήκαμε οικογενειακά και ακολούθησε η εξής συζήτηση

Ξ = Ξιππασμένη         Α = 5χρονο αγόρι

Α  "Μα πού εν το δακτυλίδι σου, γιατι εν το φορεις???"

Ξ   "Άφησα το σπίτι για να μήν το χάσω"

Α   "Οι θέλω να το φορείς για να ξέρουν ότι είσαι παντρεμένη μαζί μου!"

Ξ   "οκ την άλλη φορά θα το φορήσω"

Α  "Θέλω να ξέρεις κατι όμως....."

Ξ   "Πε μου"

Α   " Η δασκάλα μου στο σχολείο εν πολλά καλή και επαντρέυτηκα την και τζίνη!"

 σσσλλλααααγγγκκκκκ

Ηθικό δίδαγμα, τελικά οι άντρες ήτε 5, 25 ή 35 χρονών είναι σκεφτουνται το ιδιο!! Υπάρχουν βέβαια και οι εξεραίσεις.

Ο Ακτύπητος ξανακτυπά

Αν το εβρετε που επήα το Σαββατοκυρίακο που μας πέρασε!! Εν θα σας πω....θα σας αφήσω να μαντέψετε και να σπάσετε που την ζήλια....

Τούτο με υποδέχτηκε στην είσοδο.....Σορρυ απαγορεύετουν να σκεπαστούν μάλλον.

Αλλά μονο απον ρικουεστ....και χρεώνεται περ χαρτζί

Είχε και λουκουμάδες......καζαντί δεν ειδα δυστυχώς....
Τσεντούα ναίλον εν ετόλμησα να πάρω....ακουσα εν γίνεται!

Οποιος εβρει που επήα κερδίζει μια φίζα γλυκό καριδάκι και  ενα κουπούδι παλουζέ!



Πι.Ες. Σορρυ για τις κακής ποιότητας φωτογραφίες, ήμουν αντερ κκάβερ

Έτα και τα δικά μου 10

Τελευταία και καταυδρωμένη γράφω σας και τα δικά μου 10 που αγαπώ 


1)  Πρώτα πρώτα βάλω τις αδερφές μου. Αγαπώ τες οσο τίποτε άλλο! Αρέσκει μου να περνούμε χρόνο μαζί, να κάμνουμε αστεία και γενικός να ταράσσουμε το σπίτι. Αρέσκει μου να νιώθω οτι  θα τις έχω για πάντα στην ζωή μου. Αξίζει ολόκληρο μπλογκ ποστ τούτο το θέμα! Αγαπώ τζαι τους γονείς μου ενοείται αλλά στις αδερφές μου έχω μιαν αδυναμία

2) Αρέσκει μου τζαι την χημεία. Νιώθω οτι λύει πολλές που τις απορίες μου.

3) Αρέσκει μου πολλά να με πιάνει μανία με μια σειρά. Τούτη την εποχή βλέπω συνέχεια το law and order: Special Victims Unit. Αρέσκει μου ιδιαίτερα να έχει υποθέσεις με δικαστήρια, είναι το καλύτερο μου

4) Αρέσκει μου επίσης το καλό φαι. Εννα μου πείτε τωρά σε ποιόν εν αρέσκει! Αρέσκουν μου τα γκουρμέ γεύματα και ιδιαίτερα η μακαρονάδες! Επίσης έχω μια αδυναμία στα αλμυρά, οπόταν μπορεί κάποτε να δώκετε πάνω μου σε κανένα Ζορπά

5) Αρέσκει μου ο ύπνος τζαι το χουζούρεμα. Εν πιστέυκω οτι το να κοιμπάσε είναι χάσιμο χρόνου, αντιθέτως είναι μια απλή απόλαυση που όλοι μπορούμε να έχουμε.

6) Αγαπώ και το ιντερνετ, παρόλο που με τα κομπιούτερς δεν είμαι ιδιαίτερα καλή. Αρέσκει μου επίσης να μαθαίνω νέες πληροφορίες. Γι'αυτό και μου αρέσκουν τα μπλόγκς. Μαθαίνω κάθε μέρα και κατι καινούριο. Που τις έρευνες της Μάνας και τα νεα γκάτζετς που τον Ινβίκτους, ως τα θέματα του Ντιφάιανς (που οφείλω να ομολογήσω εν τα αγαπημένα μου)

7) Αγαπώ τα ταξίδια. Αρέσκουν μου πολλά τα αεροδρόμια, παρόλο που φοούμε πολλά τα αεροπλάνα. Βλέπεις κόσμο που παντού. Κάμνει με να νιώθω οτι κανένας εν ανήκει πούποτε, σε καμία χώρα. Ενιξερω γιατί αλλα τούτη η αίσθηση αρέσκει μου.

8) Αγαπώ πολλά τους γέρους. Αρέσκει μου να ακούω τις ιστορίες τους που τα παλιά και να σκέφτομαι πώς θα ήταν αν ζούσα τότε.  Αρέσκει μου να ακούω τις εμπειρίες τους και να μαθαίνω. Όση ώρα και να με βάλεις να κάτσω με ηλικιωμένους εν με πειράζει καθόλου! Κάτι θα βρούμε να πούμε.

9) Αγαπώ και την παρέα μου της Αμερικής. Τις κουβέντες που λέω μαζί τους νομίζω εν μπορώ να τις πω με κανένα. Με τούτα τα άτομα νίωθω οτι μπορώ να πω τα πάντα χωρίς να με κρίνουν, μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να νιώθω άνετα

10) Το τελευταίο είναι και λίγο επιφανιακό, αλλα αγαπώ τα καταστήματα. Συγκεκριμένα αγαπώ τα άουτλετς τις Αμερικής. Δώσμου καταστήματα και πάρε μου την ψυχή! Αμα γοράζω κάτι καινούριο νιώθω μια ανανεώση, και η ανανέωση εν καλό πράμα, ιδικά για μένα που βαρκούμε εύκολα.

Και έτσι για να έχει ενα τουιστ η υποθεση σας γράφω και τα 10 πράματα που δεν αγαπώ. Προσκαλώ σας όλους να γράψετε και τα δικά σας!

1) την μουρμούρα
2) την γκρίνια - είναι ενα είδος μουρμούρας που μου σπάζει ιδιαίτερα τα νεύρα
3) τους ανθρύπους που παραπονιούνται συνεχεια για τα πάντα. Τούτο εν το αντέχω με τίποτε
4) Τους καυγάδες. Αποφέυγω τους αφάνταστα. Ούτε μπορώ να θυμηθώ αν εκαμα καυγά ποτε με κανένα. Θεωρώ οτι αν διαφωνώ με κάποιον είναι χάσιμο χρόνου να τσακωθώ μαζί του
5) το λεμόνι, και οτιδήποτε ξινό
6) τους ανθρώπους που είναι ξινοί και δεν τους αρέσκει τίποτε.
7) Τις δίαιτες. Ποττέ εν κάμνω. Μακριά που μας έτσι πράματα.
8) το κατινιό - είδος μικροπρεπούς κουτσομπολιού
9) την αγένεια -ακομα και αν δεν εκτιμάς τον άλλο, σεβάστου τον.
10) τους ανθρώπους που παραβιάζουν τους νόμους και το θεωρούν και σπουδαίο.

"φέτος θα σας κάμνω χημεία"

Με αφορμή την νέα σχολική χρονιά, την νέα μου δουλεία ως καθηγήτρια και το ποστ του Νυχτερινού ποδηλάτη, σήμερα θα γράψω τις λίγες μου εμπειρίες από την εκπαίδευση.

Πέρσι, τέτοιες μέρες, παράλληλα με την έρευνα στο πανεπιστήμιο εβάλαν με να διδάσκω και ένα μάθημα χημείας για πρωτοετής. Θυμούμε την τελευταία νύχτα πριν το μάθημα εν έκλεισα μάτι. Εσκέφτουμουν συνέχεια αν θα τα καταφέρω. Εσκέφτουμουν πως να σταθώ μπροστά τους και να τους συστηθώ χωρίς να λυποθυμήσω, τζαι εσκέφτουμουν λίγα χρόνια τους περνώ και αν θα με πάρουν στα σοβαρά.

Την πρώτη μέρα εμπήκα μεσα στην τάξη. Μια εικοσαριά βλέμματα ήταν καρφωμένα πάνω μου και εγώ επροσπαθούσα να συγκρατήσω την καρδία μου που να κτυπά 200 κτύπους το δευτερόλεπτο!
"Είμαι η Ξιππασμένη Ξιππασμένου, και φέτος θα σας κάμνω χημεία"
 Επέρασε μιά ώρα μάθημα τζαι κανένας δεν άνοιξε το στόμα του να πει κουβέντα, εχτος που το όνομα τους.

Επήα σπίτι μες τον πανικό. "Φακκά μου να διδάσκω", είπα της ΚΑΣ "Εν κάμνω εγώ για έτσι πράματα!" Είπε μου να κάμω υπομονή και θα περάσει χωρις να το καταλάβω.

Οι πρώτες μέρες επεράσαν έτσι, 40 μάθκια να με βλέπουν και εγώ να μιλώ. Σιγά σιγά επερνούσα παραπάνο ώρα μαζί τους, έμαθα τα ονόματα τους, έμαθα τι θέλουν να κάμουν στην ζωή τους τζαι για τα όνειρα τους. Εμάθαν με και τζείνοι εμένα, και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να ανυπομονώ κάθε μέρα να τους δω, τζαι να βρίσκω νέους τρόπους να κάμνω την χημεία να τους είναι πιο ενδιαφέρον.

Που τούτη την χρονιά έμαθα πολλά. Μια ίστορία που δεν θα ξεχάσω. Που τις πρώτες μέρες είχα προσέξει μια κορούα ήσυχη πολλά. Εκάθετουν πάντα στην γωνια. Ήταν πολλά εργατική αλλά ήταν πάντα φοβισμένη. Το πρώτο διαγώνισμα εν το επέρασε και πιστευα και εγώ πως εν της αρέσκει η χημεία, ή μάλλον οτι δεν τραβά. Άρχισα και εγώ να κάθουμε παραπάνω ώρες μαζί της και εκατάλαβα πως είχε πολλές βασικές ελλείψεις, και σιγά σιγά αρχίσαμε να τις καλύπτουμε μια μια. Εν θα ξεχάσω το βλέμμα της όταν της έδωκα πίσω το δεύτερο διαγώνισμα. Τα μάθκια της αρχίσαν να γυαλίζουν οταν της είπα ότι έπιασε χωρίς υπερβολή τον πιο ψηλό βαθμό. Είπε μου ένα ψυθιριστό ευχαριστώ και ένιωσα ότι επετούσα.

Τελικά, τωρά που το σκέφτουμε, εν μου ήταν καθόλου δύσκολο να πάρω την αποφάση να παρατήσω την έρευνα στο εργαστήριο και να κάμω την διδασκαλία το νέο μου επάγγελμα. Νιώθω τυχερή που αμέσως εκάταφερα να μπω σε ένα σχολέιο που νοιάζεται, με συναδέλφους που έχουν πολλή πάθος και όρεξη για να διδάξουν.

Την τετάρτη εν η πρώτη μέρα που έρκουνται οι μαθητές μου.  Πάλε την Τρίτη την νύχτα εν θα κοιμηθώ, πάλε θα αγχωθώ οταν δω τα 40 μάθκια να με βλέπουν έντονα, πάλε θα απορώ αν θα τα καταφέρω να τους κερδίσω, τζαι να τους βοηθήσω να βρούν τον δρόμο τους. Πάλε αγχώνουμε τι εννα τους πώ στο πρώτο μάθημα.
Νομιίζω θα πω το περσινό.

"Είμαι η Ξιππασμένη Ξιππασμένου, και φέτος θα σας κάμνω χημεία!"

Απογευματινοί Επισκέπτες

Σήμερα, εγώ και η Μαδερ Ξιππασμένη εκαθούμασταν στην βεράντα μας αμέριμνες, απολαμβάνοντας το απογευματινό καφεδάκι, όταν είχαμε την τύχη και την ατυχία να έχουμε απρόσμενες επισκέψεις απο μια παλιά "γνωστή" της Μάδερ. Τύχη, γιατί έτσι επισκέψεις αποτελούν πηγή έπνευσης για τον άμοιρο μπλόγκερ που πάσχει απο απο ραιτερς μπλοκ αλλά και ατυχία γιατί στην πολλή την ώρα σικκιρτάς. Η σημερινή μας λοιπόν επίσκεψη, ήταν ισάξια με επισκέψεις αγνώστον που έρχονται για να σε καλέσουν σε γάμους και σε βαφτίσια των παιδιών τους. Άνηκε στην κατηγορία γυναικών που δεν δουλέυουν, ασχολούνται με το νοικοκυριό και τις υποθέσεις των άλλων.

Με το που έκατσε η απογευματινή επισκέπτρια (ΑΕ), αρχισε να μας λαλεί για το πόσα χρόνια έχει να μας δει (σίουρα πάνω που 25 ήθελα να της πω αφού εν θυμούμαι να την είδα ποτε!) Εμεγάλωσα λαλεί, έγινα γυναίκα και τωρά θα πιάσω και δουλειά...μα πότε επρόλαβα και εσπούδασα! Εξήγησα της ότι εν είμαι μωρό πιον και πως στην ηλικία που είμαι εν λογικό να ετέλειωσα τις σπουδές.

Μετά είχε την εξαιρετική ιδέα η Μάδερ να πάει μέσα να κάμει καφέ και να με αφήκει με την ΑΕ μόνες μας. Σαμπαντι χελπ μι πλιζ, σε έτσι καταστάσεις! Μόλις εμείναμε μόνες μας η ΑΕ μου ανακοίνωσε με χαρά πως τωρά όχι μόνο είναι "φίλες" με την Μάδερ, αλλά ειναι και συμπεθερές! Ο άντρας της κόρης της, που μόλις επάντρεψε, έχει έναν αδερφό ο οποίος ειναι παντρεμένος με ένα ξάδερφο του γιού του θείου του παπά μου!! Μάλιστα αγαπητέ αναγνώστη μου, τούτο είναι συμπεθεριλίκκι! Η ΑΕ ήταν μάλιστα πολλά χαρούμενη που έγινε συμπεθερά με την Μάδερ! Η Μάδερ εν μπορώ να πω οτι την έκοψε ιδιαίτερα.

Επεστρεψε η Μάδερ με τα ντρινκς και η συζήτηση επήρε μια νέα, επίσης, ενδιαφέρουσα τροπή. Ξέραμε οτι η Κυπρούλλα της Μαρουλλούς "επήρεν" τον Κωστάκη της Αντρουλούς; Ξέραμε οτι η Κυπρούλλα η αρφότεχνη του Στελλάκη του γαμπρόυ του Νικολή εχαρτώθηκε τον Πανικκο μετα από 17 χρονια σχέσης; Ξέραμε ότι η Τταλλόυ που τα Λευκαρα εβάφτησε το τρίτο της παιδί; Οχι κύριε μου δεν τα εξέραμε, αλλά τωρά ενημερωθήκαμε! Μα πόσο καιρό να ζούμε στην άγνοια! Αντροπή μας που δεν εξέραμε! Εγω κάπου εκεί επερίμενα ανα πάσα στιγμή να φκάλει το προσκλητήριο αλλά τελικά ήρτε απλά για να μας δει επειδή επερνούσε που τις γειτονιές μας! Φτηνά την εγλιτώσαμε...κυριολεκτικά!

Πάντως εν μπορώ να πω...εν έκατσε πολλή ώρα η ΑΕ. Μάλλον θα πήρε πρέφα πως η Μάδερ και εγώ δεν ανήκουμε στο Cyprioticous koutsompolikous species και εβαρέθηκε.
Σαν έφευκε μου ανακοίνωσε με υπερηφάνεια πως και αυτής η κορη της αρφότεχνης του παπά της τελειώσε που Αμερική της σπουδες της!
"Α! ναι; Σε ποιά πολιτεία; " ρωτώ εγώ
" Σε καμιά μανα μου" λαλεί μου "εν που δαμέσα που το έκαμνε, εξ αποστάσεως!"

Εν θέλω να υποτιμήσω τα πτυχία εξ αποστάσεως, ούτε καμιά άλλη μορφή εκπαίδευσεις, αλλά αν δεν έλυσε ο κόλος σου 8 ώρες τουλάχιστον μέσα σε αεροπλάνο, εν δικαιούσαι να λαλέις οτι εσπούδασες Αμερική!!

Χρόνια πολλά

Την κοπέλλα που θα σας περιγράψω σήμερα εγνώρισα την πριν πολλά πολλά χρονια.
Δεν είναι ούτε ψηλή, ούτε κοντή, μετρίου αναστήματος και κανονικού βάρους, και πολλά μα πολλά ασπρούα. Τόσο ασπρη που παρολίγον οι γονεις της να την ονομάζουν Χιονάτη αλλα δυστυχώς επρολάβαν τους άλλοι!

Η κοπέλλα τούτη εχτός το ότι είναι εργατική, της αρέσει να κάμνει τα πάντα στην εντέλεια είτε είναι η δουλεία της στο γραφείο, είτε είναι το συγύρισμα στο σπίτι. Είναι ανεξάρτητη και ποτέ δεν την είδα να χρειάζεται να βασιστεί πανω σε κάποιον άλλον για οτιδήποτε. Αυτό είναι που θαυμάζω περισότερο πάνω της. Θαυμάζω επίσης την φινέτσα με την οποιά κάμνει τα πάντα. Πάντα νιώθω ότι έχω πολλά να μάθω που τούτη την γυναίκα, από απλά καθημερινά, μέχρι για θεωρίες της ζωής.

Αρέσκει μου ιδιαίτερα να κάθεται να μου λαλεί ιστορίες που τα παλιά.
Αρέσκει μου να πηγαίνουμε για ψώνια μαζί.
Αρεσκει μου να καθούμαστε μέσα μέσα αργά την νύχτα και να φιλοσοφούμε για την ζωή.
Αρέσκει μου να ακούω να μου λεν ότι σου μοιάζω.
Αρέσκει μου που δεν μπαίνεις στο καλούπι του ρόλου σου.
Αρέσκει μου αμα σου ζητώ συμβουλή που πρώτα με ρωτάς "Να απαντήσω ως φίλη ή ως μάμμα;"

Σήμερα κλείνει τα 50 και αν μάθει ότι το γράφω διαδυκτιακά μπορεί να με σκοτώσει! Σου εύχομαι να ζήσεις άλλα τόσα και ακόμα παραπάνω γιατί είμαι τόσο χρονον γυναίκα και ακόμα έχω σε ανάγκη.

Χρόνια Πολλά μάμμα!!

Τελευταίο Αμερικάνικο ποστ

Ακολουθεί ποστ με ύφος στεναχωρημένο νοσταλγικό

Εχτές ξεκίνησα να πάω για lunch με κάτι φίλους μου. Σήμερα φεύγω για Κύπρο και ήταν καλή ευκαιρία να τους αποχαιρετίσω. Είπα να περάσω που το πανεπιστήμιο κιόλας μιά και ήταν στον δρόμο μου, να το δώ και τζείνο μια τελευταία φορά τον τόπο που έβλεπα καθημερινά τα τελευταία 5 χρόνια.

Όλο το καλοκαίρι ήταν νέκρα το σχολείο. Σήμερα κάτι άλλαξε. Κάμποσοι νέοι ήταν μαζεμένοι στην είσοδο κοντά στις εστιές. Ήταν οι πρωτοετής, freshmen κατα τους Αμερικάνους. Την Δευτέρα ξεκινούν τα μαθήματα και σήμερα ήταν η μέρα τους που μετακομίζουν στις εστίες. Ένα τσούρμο 18χρονα εκρατούσαν κουτιά, βαλίτσες, τσεντούες, φωνάζαν, γελούσαν. Έβλεπα τους και σκέφτουμουν πως τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους τωρά αρχίζουν, γιατί νομίζω τελικά τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα. (Η Βίσση κλιαρλι δεν έκαμε φοιτήτρια για να νομίζει οτι τα μαθητικά εν τα καλύτερα).

Θυμήθηκα την δική μου πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο. Ήμουν ενα φοβισμένο 19χρονο, με την βαλίτσα στο ένα χέρι και τον χάρτη του πανεπιστημίου στο άλλο προσπαθώντας μάταια να προσανατολιστώ. Όλα τότε εφαίνονταν μου μεγάλα και ξένα, η Αμερική, οι τάξεις, το πανεπιστήμιο, και ένιωθα χαμένη. Θυμούμαι να κάθουμαι στο πρώτο μου μάθημα με άλλα 400 ατομα γυρώ μου και να νιώθω αβεβαιότητα για το αν θα τα καταφέρω.

Που τότε επεράσαν τα χρόνια, και αύριο ξεκινώ το ταξίδι για την νέα μου ζωή στην Κύπρο. Εν σκεύτουμαι τζείνα που αφήνω πίσω, αλλά τζείνα που παίρνω μαζί μου. Στιγμές ξεγνοιαστες, χαλαρές, ανεξαρτησία, έρωτες....και το σημαντικότερο, φιλίες που γίνονται η οικογένεια σου...την ΚΑΣ, το Βούι, τον Ανώνυμο..

Προχτές ένας καλός φίλος μου είπε "I hope you find your way home". Το ίδιο εύχομαι και εγώ.

Υ.Γ Από το νέο ποστ θα τα λέμε απο Κύπρο.