Music Festival

Το καλοκαίρι στην πόλη μας γίνεται χαμός με τα μουσικά φεστιβάλ στα πάρκα αφού ο καιρός το επιτρέπει κίολας. Το Σαββατοκυρίακο που μας πέρασε, είχαμε ένα μεγάλο ροκ φεστιβάλ στο οποίο λαμβάνουν μέρος διάφορα κυρίος σχετικά άγνωστα συγκροτήματα, ή μάλλον συγκροτήματα που τώρα είναι στο ξεκίνημα τους.

Την Παρασκευή σχόλασα λοιπόν νωρίς για να πάω στο φεστιβάλ! Οι συναυλίες ήταν σε ένα πάρκο κοντά στο κέντρο της πόλης. Ηλιόλουστος καιρός, πολλά συγκροτήματα, διαφορετικά ακούσματα, καλή μουσική και κόσμος με κέφι ήταν η συνταγή για μιά υπέροχη μέρα.

Η συναυλία ξεκίνησε νωρίς...

Μέχρι το απόγευμα το πάρκο ήταν γεμάτο

Ροκ μουσική μέχρι το βράδυ

Είμασταν και εμέις εκει! Εγώ και ο Ανώνυμος (καλός μου φίλος) χορέψαμε στους ρυθούς όλων των συγκροτημάτων.

Οι head liners της βραδιάς ήταν οι Modest Mouse. Σας αφήνω με ενα από τα τραγούδια τους. Enjoy!

Ταξίδια μακρινά ως την Τζαμάικα

Ενηξερω αν είναι η τρομερή ζέστη και υγρασία που μου έδωσε σήμερα αλλά εν μπορώ με τίποτε να δουλέψω, ο νους μου εν αλλού...ο νους μου είναι σε παραλίες, θάλασσες, χρυσαφένιες αμμουδιές, και ταξίδια μακρινά ως την Τζαμάικα που λαλεί και το παλιό, γνωστό άσμα.

Τι καλά να ήμουν τωρά στην Τζαμάικα.... θα άπλωνα ζάμπα σε μια έρημη παραλία, η άμμος θα ήταν ζεστή, και το νερό κρύο. Θα φυσούσε λίγο ενας δροσιστικός αέρας. Δεν θα είχε κοπελούθκια να κλαίν, ούτε γονείς να τα βουρούν πουπίσω. Δίπλα μου θα άπλωνε το κορμί του ο Ημίθεος. Εγώ θα διάβαζα το βιβλίο μου, το "100 χρόνια μοναξιάς", γιατι έχει πολύ καιρό που το αρχίζω και το σταματώ και μετα το ξαναρχίζω (κυρίως γιατί όλοι οι ήρωες έχουν το ίδιο όνομα) και αυτος μάλλον θα εδιάβαζε κανένα περιοδικό για γυμναστικές.Θα πίναμε μπύρες τσακρί και θα αγναντέυαμε το απέραντο της θάλασσας. Μετά θα με έπαιρνε ο ύπνος κάτω από την ψάθινη ομπρέλλα, θα με νανούριζε η μυρωδιά της αλμύρας και ο ήχος του κύμματος να σκάει κοντά στα πόδια μου. Ο Ημίθεος θα μου κρατούσε το χέρι και θα με ξυπνούσε για μια βουτιά στο δροσερό νερό...και οι μέρες θα κυλούσαν αργά και απλά χωρίς προβλήματα, δουλειά και φασαρίες....

Αντί αυτού βέβαια έιμαι γραφείο. Σε τουτο το μικρό ξίλινο κουτούι που ονομάζεται γραφείο, τζαι έχω δουλειά να κάμω, τζαι εν θέλω. αι νιτ ει μπρέικ. Πότε θα πάω Τζαμάικα;;;;

Το απωθημένο φυγείν αδύνατον;;;

Όλοι έχουμε απωθημένα. Τι κάνουμε όμως όταν το απωθημενο μας κτυπά την πόρτα;


α) αγνοούμε τον κτύπο και προχωρούμε κανονικά την ζωή μας. Μα εν τζαι εν όποτε του κατεβεί να βουρούμε!

β) Διούμε με τα μούτρα πάνω του. Γινούμαστε τσιβίτζι, μπάστακες ως τζαμαι που ενεσιει.

γ) Ανοίγουμε δειλά δειλά την πόρτα τζαι βλέπουμε, καλού κακού όμως σαζούμαστε λλίο να μεν μας δει τέλεια χάλια. Έτσι μπορεί να το απομυθοποιήσουμε και να μας περάσει ο καιμός.

Ποιά η άποψη σας;
Κάπου εδω να τονίσω οτι το απωθημένο εν κούκλος, μπορεί και να μοιάζει με θεό του ολύμπου...